Tala begon een zelfstudiegroep Nederlands

De komende tijd delen wij in samenwerking met De Stadscoalitie portretten van nieuwkomers die iets bijzonders maken of doen in Rotterdam of werk maken van het realiseren van hun dromen ondanks onzekerheid over hun toekomst. We gaan verder met het verhaal van Tala uit Syrië die een zelfstudiegroep Nederlands opzette. “Door anderen te helpen met Nederlands leren, hielp ik mezelf mijn taalniveau verbeteren. Een win-win situatie.”
Mijn naam is Tala, dit betekent letterlijk kleine palmboom in het Arabisch. Ik woon nu tien maanden in Rotterdam in de noodopvang. Ik heb twee masters. In Civiele Techniek en als Engels vertaler. Ik werkte voor bedrijven in de Golfstaten voor internationale merken.
Toen ik in Nederland aankwam, bracht ik mijn eigen studieboeken mee om de taal te kunnen leren. Dit wekte verbazing op: ‘Ben je nu al Nederlands aan het leren?!’ Ik startte met niveau A1 en A2 en zo ontstond mijn zelfstudiegroep en geef ik nu les aan negentien vrouwen op het noodopvangschip.
Taal is voor mij zo belangrijk. Ik kan geen nieuw leven beginnen zonder de taal te leren. Ik ben communicatief en leg graag contact. Taal is onmisbaar. Ik had A1 en A2 al afgerond maar bleef de lessen voor mezelf herhalen om de lessen niet te vergeten, dit gaf me vertrouwen. Ik studeerde urenlang in het restaurant van de boot en de andere vrouwen vroegen mij: ‘Wat ben je aan het doen? Kan je het ons niet helpen leren? We hebben iemand nodig die ons motiveert!’
Win-win
Zo begon het. Ik was zenuwachtig omdat ik geen ervaring heb als lerares. Maar ik was ook blij met deze kans, want ik verveelde me stierlijk om de lesstof keer op keer te herhalen, ook was ik bang dat ik de stof zou vergeten. Lesgeven was voor mij een manier om het bij te houden. Door anderen te helpen, hielp ik mezelf. Een win-win situatie.
We begonnen met vijf vrouwen en leerden via internet. Er sloten zich steeds meer vrouwen aan die mee wilden doen. Nu heb ik twee groepen van elk negen vrouwen. Een groep voor vrouwen die al gestudeerd hebben en een groep voor vrouwen die wat ouder zijn of geen kans hebben gehad om te studeren. De tweede groep is mijn favoriet.
Toen ik net begon realiseerde ik me niet dat er vrouwen zijn die nooit de kans hebben gehad om te leren lezen en schrijven. Dit maakte me boos, iedereen moet de kans krijgen om zich te ontwikkelen. Ik begreep het gewoon niet hoe dit kon. Toen drong het tot me door dat de vrouwen daar zelf niets aan konden doen. Hun situatie was anders, dit schudde me wakker. Een van de vrouwen die helemaal niet kon lezen of schrijven scoorde het hoogste bij het laatste examen. Ik zie dat vrouwen zo gemotiveerd zijn en ze gaan snel vooruit. Dit maakt me trots.
Aanmoediging
Ik werk op een natuurlijke manier. De cultureel gemengde groepen van verschillende leeftijden motiveren elkaar. Iedereen die zes maanden geleden is begonnen doet nog steeds mee, er zijn geen afvallers. Ik gaf eerst op de boot les, maar al gauw dankzij onze coördinator van Mano, Sylvia hebben we een andere locatie gevonden in het wijkcentrum. Daar was het stiller, beter verlicht en konden we ons beter concentreren. Ook is er een bord, een projector en kunnen meer mensen de lessen volgen.
De aanmoediging van Mano maakte dat we ons serieus genomen voelden. We zijn trots op wat we bereiken. Ik had nooit verwacht dat het mogelijk was omdat de asielaanvraag een zwaar en moeilijk proces is. Ik verwachtte dat mensen sneller zouden afhaken. Juist in deze groepen delen we onze zorgen en ons verdriet. We geven elkaar steun en kracht. Het omgekeerde gebeurt dus. We ondersteunen elkaar zowel met taal als ook mentaal. Als iemand verdriet heeft, troosten we elkaar en zorgen we dat we samen aan de slag gaan en niet opgeven.
In onze whatsappgroep verschijnen wekelijks de huiswerkopdrachten. De groepsleden motiveren elkaar om het huiswerk ook echt te doen. In het begin wist ik niet of ik dit allemaal kon begeleiden. Sylvia heeft me gesteund en aangemoedigd om dingen te proberen en door te zetten. Je hebt soms iemand anders nodig die in jou gelooft.
Serieus
Nu word ik gevraagd om op andere plekken te komen lesgeven, maar ik ben ook verder aan het studeren en doe vrijwilligerswerk dus daar heb ik helaas geen tijd voor. Toen bedacht ik: als ik nu contact leg met de meest gemotiveerde mensen van elk schip, dan kan ik ze uitleggen hoe zelfstudie precies werkt en kunnen ze het zelf opzetten op hun eigen boot. Ik zou het liefste willen dat deze zelfstudiegroepen op alle boten aan de slag gaan. Daarmee kunnen we veel mensen bereiken die allemaal Nederlands leren en hun tijd goed benutten.
Het is altijd grappig als het examentijd is. Het is niet verplicht maar we nemen het serieus omdat we het zelf willen. Iedereen wordt echt zenuwachtig en wil echt een goed cijfer halen. Ik word dan ook zelf heel serieus als lerares. Dat is best wel raar want we wonen op dezelfde boot en ik ben eerder een vriendin of buurvrouw en niet per se de lerares. Het is bovendien een zelfstudiegroep en geen school.
Tijdens het examen verander ik echt in de lerares en ieder gedraagt zich als een student. Dat is voor mij ook echt een grappig inzicht. Je gelooft het niet en je herkent ons niet. Studente Delvin: ‘Ik geniet van de lessen van Tala en was zo blij toen ik het hoogste cijfer haalde tijdens het examen. Belangrijker nog is dat het mij het gevoel geeft dat ik in staat ben om te leren. Voor die tijd twijfelde ik altijd aan mezelf, nu heb ik meer motivatie en zelfvertrouwen.’
Mooie uitkomst
Wat de essentie van dit succes is, is dat de vrouwen mij hebben aangemoedigd en dat ze mij om hulp hebben gevraagd om hun lerares te worden. Ook dankzij de ondersteuning van Stichting Mano is het gelukt om deze groepen te creëren. Het is een collectieve inzet en daardoor een mooie uitkomst. Het houdt me bezig, helpt me om niet aan de moeilijke dingen te denken en ik lever een positieve bijdrage aan iets waar ik invloed op heb. Ik draag bij met iets dat anderen en mezelf helpt!