Storytelling: Reizen was net zo erg als het leger

Bij Storytelling, binnen ons programma SamenDoorSamen, gaat een groep van acht tot tien vrouwen aan de slag met hun verhaal vertellen. Want wat is eigenlijk jouw verhaal, wat wil je over jezelf vertellen en hoe kun je dat het beste overbrengen? Samen met de redactie van De Nieuwe Rotterdammert werden enkele verhalen opgetekend voor publicatie. Vandaag presenteren we het verhaal van Hala.

Het doel van de training Storytelling is de vrouwen in hun kracht zetten, het verder ontwikkelen van presentatievaardigheden en zelfvertrouwen. De training wordt verzorgd door collega Adel die de training ook namens zijn eigen onderneming We Organisation verzorgt.

Reizen was net zo erg als het leger

Deze foto doet me denken aan gebeurtenissen vóór mijn beslissing om te reizen. Waar mijn man en ik vroeger op het balkon bier zaten te drinken en na te denken over hoe we onze kinderen zullen beschermen tegen oorlog in mijn land.

Mijn man was ziek aan het hart en hij kon niet reizen, en ik was bang voor de gevaren van reizen voor mijn kinderen, dus ik was degene die de beslissing moest nemen om te reizen.

Ik heb mijn zoons altijd gezegd dat zolang ik leef, ik niet wil dat mijn kinderen het leger in gaan, omdat het een duister lot voor hen was. Dit is waar ik elke dag bang voor was, en ik heb ze gezegd dat als jullie naar het leger moeten, dan zal ik in jullie plaats gaan.

Het lot besloot dat ik de ervaring van reizen moest doormaken, wat in feite het equivalent was van naar het leger gaan: zeeën, bergen en rivieren oversteken en zeven dagen doorbrengen met voedselkruimels. Het waren de moeilijkste uren en moeilijkste dagen van mijn leven.

Het was zelfs moeilijk om in het kamp te overleven en samen te leven met mensen die ik niet ken.

En het was ook moeilijk voor mij om alleen te zijn zonder hulp, dat ik verantwoordelijk was voor alles, voor de procedures voor hereniging en het voorbereiden van het huis, omdat ik geen kennis had, zelfs de taal niet kende, noch geld had om mijn huis in te richten. Ik had niet eens een matras om op te slapen en niets om mee te koken.

Toen begon ik stap voor stap een eigen leven op te bouwen, maar gelukkig was mijn Engelse taal mijn redder omdat ik er vroeger mee werkte omdat ik toen taaldocent Engels was.

Na een jaar en zeven maanden kwamen ze eindelijk naar Nederland, ik voelde me veilig en uiteindelijk stopten mijn tranen niet toen ik hen omhelsde, en tot op de dag van vandaag herinner ik me bij elke zonsondergang de goede en slechte momenten.

Door Hala (uitgewerkt door Rawan)