Column uit de noodopvang: Tussen boot en schip

In de noodopvang barst het van het talent, van ambities, van creatieve plannen om iets te ondernemen. Zo is er een redactie ontstaan van dichters, schrijvers, kunstenaars en reporters die werkt aan kopij voor een eigen magazine. Schrijver Firas Kalousie geeft met een maandelijkse column geïnspireerd door de noodopvang alvast een voorproefje. Dit keer schrijft hij over hoe hij in zijn huidige leven steeds verhuist van boot naar schip in afwachting van een woning aan land.

TUSSEN BOOT EN SCHIP
Het zijn moeizame omstandigheden waaronder ik vluchtte. Ik liep van land naar land om me ergens te kunnen vestigen en een vaste woonplaats te vinden. Ik moet er de laatste tijd aan wennen om opnieuw van azc naar azc, ​​van stad naar stad te verhuizen. Mijn verblijfplaats verandert keer op keer. Ik wacht op onverklaarbare wijze tot ik verblijfspapieren krijg en mijn normale leven begint zoals dat van elke Nederlander.

Wat altijd vreemd is en iets waaraan ik voordien niet gewend was, is dat ik verhuis van zee naar zee of van rivier naar rivier om mijn papieren te behalen en mijn leven opnieuw te beginnen. Een week geleden ontving ik een mail van het COA daarin stond dat ik verhuis van mijn kleine schip: de Allegro naar het grote schip: de Silja.

De reden is dat ik een verblijfsvergunning heb gekregen en het grote schip noemen wij onder elkaar: Kamp ‘Wachten op Thuis.’ Dat wil zeggen, eindelijk een perspectief op leven op stabiele grond. Mijn accommodatie op het water is wankel en onstabiel, vanaf het moment dat ik hier aankwam tot de dag waarop ik mijn kamer betrek op deze enorme, elegante, prachtige cruiseferry, gevuld met mensen uit alle landen van de wereld.

Ik beland er in een kamer op de achtste verdieping. Vanuit mijn raam zie ik een kleine haven in Rotterdam. Een stad waar veel grote en kleine schepen aanmeren die goederen lossen voor consumenten in heel Europa. Ik vraag mij af: Zijn wij ook goederen? Ik weet het niet, maar ik ben dankbaar voor deze wateren die mij dragen en het gewicht en de wreedheid van mijn samenleving kalmeren. Die mij iets brengen dat ik niet verwacht of begrijp. Ik zwem mee in deze overweldigende stroom, die de loop van mijn leven verandert. Ik beland op veel plaatsen die ik niet ken en die mij niet kennen, en ik heb altijd moeite om te wennen, iets nieuws te leren en me aan te passen.

Op dit grote schip, ontstaat mijn nieuwe wereld die over het water wordt vervoerd. Ik wacht misschien een jaar of langer voordat ik een huis krijg om aan land in te wonen. Ondanks alles, mocht ik de keuze opnieuw moeten maken of zelfs leven op een ander schip in een nieuwe rivier, op zee of in een grote oceaan die plaats biedt aan al degenen die oorlogen ontvluchten en degenen die op aarde vechten om in vrede te leven, zelfs leven op een schip midden op de oceaan met een vreemde bemanning die ons bestaan ​​en ons leven respecteert, dan zou ik er opnieuw voor kiezen en mij onderwerpen aan de onvoorspelbaarheid van het leven.

Firas Kalousie, afkomstig uit Syrië, is kunstenaar, theatermaker, acteur, regisseur en schrijver van twee boeken met korte verhalen en artikelen voor kranten en tijdschriften. Hij heeft ook een kunstwerk in Rotterdam bij een gemeentekantoor aan de Botersloot hangen, ‘Achter de stilte’ getiteld, en eerder exposeerde hij al in Zwitserland, Nederland en Syrië. Hij schreef en regisseerde toneelstukken en films. Zijn voorstelling ‘Since the very beginning’ werd in theater De Spiegel in Zwolle opgevoerd en in Rotterdam was in Theater De Banier onlangs de door hem geschreven en geregisseerde pantomime voorstelling ‘Binnenstebuiten’ te zien waarin nieuwkomers de hoofdrol speelden.